C. Läckberg, Niemiecki bękart

Źródło

            Po dość długiej przerwie powróciłam do sagi Camilli Läckberg. Muszę przyznać, że zdążyłam się już stęsknić za Eriką i Patrikiem oraz ich przyjaciółmi. Pani Läckberg ma zdolność do tworzenia bohaterów, z którymi łatwo się zżyć i którzy wzbudzają naszą sympatię. Moje piąte już spotkanie z jej twórczością ponownie muszę uznać za udane i już nie mogę doczekać się kolejnych.

            W „Niemieckim bękarcie” autorka skupia się na przeszłości matki Eriki – Elsy. Książka nawiązuje do końcówki poprzedniej, kiedy Erika znajduje na strychu pamiątki po swojej mamie. Są tam zarówno jej pamiętniki, jak i zakrwawiony kaftanik dla dziecka oraz niemiecki medal. Od tego momentu, życie Eriki toczy się wokół rozwiązania tajemnicy matki. Udaje się do starego nauczyciela historii, by ten powiedział jej coś na temat znalezionego medalu. Niestety, niedługo potem emerytowany nauczyciel zostaje znaleziony martwy. W toku śledztwa na jaw wychodzą tajemnice sprzed sześćdziesięciu lat.

            Jak zwykle w książkach Camilli Läckberg przeszłość splata się z teraźniejszością. Rozdziały, które dotyczą współczesności są poprzeplatane krótkimi wspomnieniami z dawnych czasów. W piątym tomie wstawki z przeszłości dotyczą matki Eriki i jej przyjaciół z młodości oraz ich życia w czasie drugiej wojny światowej. Właśnie przez te krótkie i zwięzłe historie z przeszłości tak lubię sagę Läckberg. Autorka doskonale pokazuje, że zdarzenia z historii mają bardzo duży wpływ na chwilę obecną.

            Wątek kryminalny w „Niemieckim bękarcie” był moim zdaniem trochę słabszy niż w poprzednich częściach, ale historia zbudowana na jego kanwie była jedną z najciekawszych. W dodatku ponownie trzeba pochwalić warstwę obyczajową w książce. Läckberg świetnie ilustruje życie w małym miasteczku, gdzie wszyscy z pozoru świetnie się znają, a jednak każdy ma swoje tajemnice. Autorka nie boi się poruszać trudnych tematów – w poprzednich częściach była to przemoc domowa, depresja poporodowa, w tym związki homoseksualne.

            Myślę jednak, że po „Niemieckiego bękarta” powinny sięgnąć osoby, które czytały już poprzednie części sagi. Co prawda, wątek kryminalny nie stanowiłby problemu, jednak można byłoby się czuć trochę zagubionym przy historii Eriki i Patrika, ich rodzin i przyjaciół. Mam wrażenie, że książki Läckberg mają to do siebie, że wątek kryminalny nie jest tu najistotniejszy. Owszem, jest ważny, bo książka zmierza do rozwiązania zagadki, jednak autorka dużo miejsca poświęca życiu osobistemu bohaterów. Mnie taki zabieg przypadł do gustu i z czystym sumieniem mogę polecić „Niemieckiego bękarta”, jak i poprzednie części.

Tytuł: Niemiecki bękart
Autor: Camilla Läckberg
Wydawnictwo: Czarna Owca, 2013
Strony: 568
Ocena: 5/6