M. Kisiel, Dożywocie

Źródło

            Konrad Romańczuk odziedziczył dom nazywany Lichotką. I wydawać by się mogło, że dla pisarza, typowego mieszczucha, dom na odludziu będzie idealnym miejscem do pracy i tworzenia bestsellerów. Pewnie taki scenariusz mógłby się zdarzyć, gdyby nie to, że dom został odziedziczony wraz z dożywotnikami. Podkreślić należy jednak, że z dożywotnikami niecodziennymi. Kogo, jak kogo, ale uczulonego na własne pierze anioła stróża w bamboszkach, poetę-samobójcę, który wciąż mówi wierszem, gospodynię domową w osobie mitycznego potwora z głębin, a także kotki Zmory i czterech utopców spodziewać się Konrad Romańczuk nie mógł.

            „Dożywocie” Marty Kisiel sprawia, że uśmiech nie schodzi nam z twarzy, a kolejne głośne wybuchy śmiechu z czasem stają się czymś zupełnie normalnym. Tak niecodziennych, zabawnych i przeuroczych bohaterów już dawno nie spotkałam. Autorka zafundowała swoim czytelnikom potężną dawkę humoru, którą mogłaby wypełnić kilka książek. Jednak, obok humoru, na gratulacje zasługują bohaterowie, których nie spotkacie nigdzie indziej. Anioł stróż, czyli Licho, w przeuroczych bamboszkach i permanentnym katarem to absolutnie najbardziej słodki i czarujący bohater, z którym aż trudno się rozstać. Równie uroczy, choć na swój sposób, jest wciąż nieszczęsny panicz Szczęsny, który w przerwie między tworzeniem poezji dzierga na drutach. Uwierzcie mi, mieszkańcy Lichotki to gromadka, której szkoda byłoby nie poznać.

            Z pełnym przekonaniem mogę napisać, że „Dożywocie” to jedna z najlepszych książek, które czytałam ostatnimi czasy. Lekka, zabawna i sprawiająca, że mamy ochotę odwiedzać Lichotkę na tyle często, na ile pozwoli nam czas. Nie każda książka musi być poważna, nie każda musi zmuszać do głębokich przemyśleń. Niektóre mają nas bawić i sprawiać, że chcemy więcej i więcej. „Dożywocie” to jedna z takich lektur i aż zacieram ręce na kolejne książki Marty Kisiel.

Tytuł: Dożywocie

Autor: Marta Kisiel

Wydawnictwo: Uroboros, 2015

Strony: 376

Ocena: 5/6